Αφιέρωμα στην Μαρία Δημητριάδη, στην Μαρία των νεανικών μας εξεγέρσεων!

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω.

Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας, φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.

Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.

Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.

Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ

[Αναρτήθηκε από vassia4444 στις 2/13/2008 12:23:00 μμ 3 σχόλια ]

Η φωνή της εξέγερσης σιώπησε!

Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς σημαντικά αφιερώματα και επικήδιους.

Η Μαρία έφυγε διακριτικά, όπως διακριτικά είχε ζήσει. Και δεν συμβιβάστηκε ούτε και την ύστατη ώρα. Ζήτησε να αποτεφρωθεί και η στάχτη της να σκορπισθεί στο Αιγαίο!

Καλό σου ταξίδι, και σε ευχαριστώ για τα ταξίδια που μου πρόσφερες στην εφηβεία μου.

"Και ύστερα γιατρέ την κάθε αυγή, την κάθε αυγή γιατρέ με τα χαράματα, πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται" … [M.K.]

--------------------------------------------------------------------------------------------

Δίκοπη ζωή (Θ. Μικρούτσικος, Μ. Ελευθερίου Lp: Τροπάρια για φονιάδες)

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,

σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο

κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι και της αγάπης λόγια φυλαχτό,

για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,

ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου και την παλιά τη γνώμη καθενός,

όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου

και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε οι συμμορίες κι οι βασανιστές

και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε

γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, το χώμα που πατούν να προσκυνούνε..

Διαβάστε επίσης: http://www.naftemporiki.gr/t+z/story.asp?id=1613897 &

http://www.skai.gr/master_story.php?id=106340