Η γέννηση και η γιγάντωση της παρανομίας...

του Παντελή Μητσίου

Πριν από πολλά χρόνια κατασκευάστηκε ένα δίκτυο καναλιών που διατρέχει τη Θεσσαλία. Σκοπός του δικτύου αυτού είναι η αποστράγγιση των εδαφών και η απόδοση στους καλλιεργητές γεωργικής γης υψηλής παραγωγικότητας. Η χρησιμότητα αυτού του δικτύου περνά απαρατήρητη, καθώς δεν υπάρχουν πλέον ελώδεις εκτάσεις σχεδόν πουθενά στον κάμπο και τα δίκτυα παίζουν το ρόλο τους μόνο σε έντονες βροχοπτώσεις, όταν παροχετεύουν τα νερά της βροχής.

Με το πέρασμα των χρόνων και καθώς η γεωργία από εκτατική μετατρεπόταν σε εντατική, η ανάγκη για αρδευτικό νερό γινόταν συνεχώς μεγαλύτερη. Κάποια στιγμή σε κάποιο σημείο του κάμπου, κάποιος αγρότης σκέφτηκε να “φράξει” ένα από τα στραγγιστικά κανάλια μετατρέποντάς το έτσι σε μια μικρή λίμνη αποθήκευσης νερού, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει αργότερα για πότισμα.

Κανείς δεν μίλησε από την υπηρεσία που είχε την αρμοδιότητα να το κάνει. Αφού κανείς δεν αντέδρασε, το έκανε κι ο γείτονας, κι ο απέναντι κι ο ξάδερφος λίγο μακρύτερα. Σταδιακά, όλα τα αποστραγγιστικά κανάλια της Θεσσαλίας μετατράπηκαν σε αρδευτικά χωρίς να έχει αλλάξει νομικά η χρήση τους. Τώρα πια, με το καθεστώς να έχει αλλάξει ντε φάκτο, η αρμόδια υπηρεσία σιωπά ΚΑΙ συνένοχα.

Όταν τα φαινόμενα τοπικών πλημμυρών εξ' αιτίας των πρόχειρων αυτών φραγμάτων οδήγησαν σε καταστροφές σοδειάς (τις οποίες αποζημίωσε η αρμόδια υπηρεσία – πως να κάνει αλλιώς;), οι αγρότες αναγκάστηκαν (έστω κάποιοι από αυτούς), να καταστρέφουν κάθε Φθινόπωρο τα φράγματα και να τα ξαναφτιάχνουν την Άνοιξη. Αυτό όμως σημαίνει έξοδα: Πληρώνεις δυό φορές το χρόνο τον εκσκαφέα να το κάνει και πρέπει ίσως να βρίσκεις χώματα για να φτιάξεις το φράγμα. Για το δεύτερο, χρησιμοποιήθηκε χώμα από τα προστατευτικά – αντιπλημμυρικά αναχώματα. Σε πολλά ποτάμια ή μεγάλα κανάλια, αναχώματα δεν υπάρχουν πλέον. Χρησιμοποιήθηκαν για φράγματα ή για ισοπέδωση χωραφιών. Φυσικά, αφού και αυτή η παρανομία ήταν για το καλό του πολίτη, κανείς δεν μίλησε.

Όμως οι αγρότες σκέφτηκαν: “γιατί να πληρώνω εγώ κι όχι το κράτος;”. Πήγαν λοιπόν στον κοινοτάρχη και τον έπεισαν να φτιάχνει και να χαλά αυτός τα φράγματα με δικά του έξοδα. Έτσι και έγινε. Το κράτος πλήρωνε για να κατασκευάζονται και καταστρέφονται δεκάδες παράνομα φράγματα! Φυσικά η αρμόδια υπηρεσία απείχε από την όλη διαδικασία και απορώ τι στο διάολο αρμόδια ήταν...

Τα χρόνια περνούσαν κι η παρανομία αποκτούσε θεσμικό χαρακτήρα! Έφτασε η στιγμή που τα παράνομα φράγματα κατασκευάζονταν υπό την επίβλεψη και με σχέδια υπηρεσιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης!

Όταν το “σύστημα” δεν απέδιδε ή αστοχούσε ή έφτανε στις αίθουσες των δικαστηρίων από λάθη ή ατυχήματα, κανείς δικαστής ή δικηγόρος δεν μπορούσε να βρει άκρη για το αν αυτό το πράγμα ήταν νόμιμο ή παράνομο. Φυσικά ούτε κουβέντα για υπεύθυνο και το “σύστημα” εξακολουθούσε να ρολάρει φανερά εκτός νόμου αλλά πάντα μακριά από τις δαγκάνες του.

Πριν λίγες ώρες κάποιος αγρότης μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε μια βεβαίωση ότι “η αρμόδια υπηρεσία” που είπαμε παραπάνω, του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει το νερό από το κανάλι! Του το ζήτησαν ανάμεσα σε άλλα “χαρτιά” από την Διεύθυνση Εγγείων Βελτιώσεων Καρδίτσας στην οποία τον έστειλε η ΔΕΗ προκειμένου να του ηλεκτροδοτηθεί μηχάνημα άντλησης νερού. Εάν του το δώσω εγώ το χαρτί, θα είμαι συμμέτοχος σε μια ιστορία νεοελληνικής τρέλας. Θα είμαι μια ακόμη μαμή στην ατέλειωτη σειρά αναπαραγωγής του νεοελληνικού κράτους του παραλόγου. Ένα απλό χαρτί είναι. Ένα κωλόχαρτο. Πείτε μου, γιατί να σπάσω μια παράδοση πενήντα χρόνων; Πείτε μου γιατί να παρεκκλίνω της πορείας; Δώστε μου έναν λόγο να μη δώσω το χαρτί. Θα είναι μια ακόμη από το παράθυρο νομιμοποίηση μιας καταφανώς παράνομης διαδικασίας χωρίς να αλλάξει ο νόμος. Γιατί να μην το κάνω; Αφού η Νομαρχία ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΟΝ ΒΗΧΑ γιατί να γίνω εγώ “ο κακός”; Ποιος με όρισε φύλακα της νομιμότητας;