Το ποτάμι της οργής και το παραμύθι με «το τρελό νερό»

Ένα άρθρο με αφορμή το αφιέρωμα του ΣΚΑΪ για τον Ασωπό και το επεισόδιο που συνέβη.
Του Γιώργου Κατσέλη [Φιλόλογος-Συγγραφέας g­_kl@otenet.gr]

Κείνοι που επράξαν το κακό τους πήρε μαύρο σύγνεφο. Ζωή δεν είχαν πίσω τους με έλατα και με κρύα νερά. Μ’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο. Παππού δεν είχαν από δρυ και απ’ οργισμένον άνεμο. Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα με πικραμένα μάτια… Οδυσσέας Ελύτης. Άσμα ηρωικό και πένθιμο…

Πλεονάκις επολέμησαν με εκ νεότητός μου και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι. Ψαλμός Δαβίδ.

Είναι γεγονός! Είμαστε πια Ευρωπαίοι. Έστω κι αν η συμπεριφορά μας παραπαίει. Γιατί τι άλλο μπορεί να συμβαίνει όταν εν έτει 2009, ενώ φταίει το γαϊδούρι, εμείς χτυπάμε το σαμάρι. Τώρα, αν όπου «γαϊδούρι» βάλετε «βιομηχανική ζώνη Οινοφύτων» και όπου «σαμάρι» «Πατήρ Ιωάννης Οικονομίδης», θα έχετε την αναλογία. Είδα πολλές φορές το βίντεο με τα πρόσφατα επεισόδια στα Οινόφυτα στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής εκστρατείας του ευαισθητοποιημένου ραδιοτηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ. Αγρότες που θίγονται από την προβολή του θέματος με το αιτιολογικό ότι τα προϊόντα τους μένουν απούλητα, επιτέθηκαν λεκτικά και σωματικά στον Πατέρα Ιωάννη Οικονομίδη, ο οποίος συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκάλυψη του προβλήματος. Έστω κι αν ακούγεται παράδοξο, δε με ξένισε τόσο η επίθεση στον Πατέρα Ιωάννη. Επειδή ξέρω τον χαρακτήρα του ανδρός, νομίζω ούτε τον ίδιο τον ξάφνιασε, πολύ περισσότερο δεν τον πτόησε. Μάλλον τον χαλύβδωσε. Γιατί φαίνεται πως κάποιοι, δυστυχώς, και «ου γαρ οίδασι τι παράγουσι» και «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Με ξένισε όμως το γεγονός ότι στο πλαίσιο της αψευδούς εικόνας, που ευτυχώς η διαδικτυακή τεχνολογία επιτρέπει να την δεις, να την ξαναδείς και να συλλογιστείς, προκύπτουν ορισμένες επισημάνσεις που προξενούν λύπη και απογοήτευση για τον τόπο και τους ανθρώπους. Και δεν εννοώ τις αυτονόητες διαπιστώσεις περί τραμπουκισμού που δεν δικαιολογούνται από κανένα αίσθημα αδικίας. Αυτές θα μπορούσα να τις αιτιολογήσω ως δείγμα ανωριμότητας, ακρισίας και έλλειψης παιδείας, παρά την πρωτόγονη, σχεδόν ζωώδη, εκδήλωσή τους. Εννοώ τη στάση αρκετών εκ των παρισταμένων στα επεισόδια, «καλών χριστιανών» και ανθρώπων με ηθικές αρχές και αξίες κατά τα άλλα, που «ένιψαν τας χείρας των» σφυρίζοντας αδιάφορα. Μόνο που αγνοούν ότι κάποτε το σαπούνι με το οποίο οι ίδιοι και ορισμένοι άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνοι, «νίπτουν τας χείρας των» θα τους τελειώσει και τα λερωμένα από τις σκοπιμότητες χέρια τους θα αποκαλυφθούν. Ορισμένοι δε από αυτούς που απολάμβαναν το θέαμα με τον Ιερέα να μεταβάλλεται σε σάκο του μποξ, είχαν και το θράσος να πουν ότι «κι αυτός έχει δίκιο αλλά κι εμείς…». Εδώ ισχύει το «να σε κάψω Παπά Γιάννη να σε αλείψω λάδι».

Με λύπη διαπιστώνω πως μεγάλο μέρος των τοπικών κοινωνιών και των υπευθύνων, δεν έχει καταλάβει ακόμα ή δε θέλει να παραδεχτεί ότι αντιμετωπίζει όχι άλλο ένα οικολογικό πρόβλημα αλλά το μεγαλύτερο σε παγκόσμιο επίπεδο οικολογικό πρόβλημα εντός κατοικημένων περιοχών. Ούτε έχει υποψιαστεί ή δεν θέλει να υποψιαστεί τους ορατούς και αόρατους κινδύνους που ελλοχεύουν. Γιατί σε ποιο άλλο μέρος του πλανήτη συμβαίνει αυτό το έγκλημα; Πού αλλού υπάρχουν αυτές οι εικόνες της ντροπής; Πού αλλού τα παιδιά έπιναν επί δεκαετίες γάλα και νερό μολυσμένο με εξασθενές χρώμιο σε τέτοιο βαθμό; Και αντί να χαρούμε που βρήκαμε έναν άνθρωπο που αγωνίζεται όχι μόνο για το παρόν μας, αλλά κυρίως και για το μέλλον μας, αντί να προστατέψουμε ως κόρη οφθαλμού τον Πατέρα Ιωάννη, επιτρέπουμε να δοθούν «τα άγια τοις κυσί». Δεν θα επεκταθώ άλλο, γιατί η ουσία αυτού του θέματος πιστεύω πως δεν είναι οι αναλύσεις ή οι διαπιστώσεις, αλλά το γεγονός ότι δεν έχει γίνει ακόμα σαφές στην ελληνική κοινωνία ότι αυτό το μικρό κομμάτι γης υφίσταται το μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα παγκοσμίως και ότι οι ανεξέλεγκτες βιομηχανίες ως σύγχρονος δούρειος ίππος αλώνουν συστηματικά, οργανωμένα και μεθοδικά μέρα τη μέρα το πολύτιμο αγαθό της ζωής.

Τελειώνοντας, θα αναφέρω έναν μύθο της καθ’ ημάς Ανατολής που διάβασα κάποτε σε ένα ευλογημένο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου.

Λέγεται «Το τρελό νερό»:Υπήρχε σε κάποιο μακρινό βασίλειο της Ανατολής, ένας καλόκαρδος βασιλιάς που κυβερνούσε με σοφία και δικαιοσύνη. Οι υπήκοοί του ήταν ευτυχισμένοι και μονιασμένοι και δόξαζαν τον θεό για τον καλό και δίκαιο βασιλιά τους. Κάποια μέρα ο έμπιστος σύμβουλος του βασιλιά με αγωνία έτρεξε για να του μεταφέρει την πληροφορία ότι σε λίγες μέρες θα έβρεχε πολύ και ότι όποιος έπινε από αυτό το νερό θα έχανε τα λογικά του. Ο βασιλιάς για να μην τρελαθεί κι αυτός και για να συνεχίσει να κυβερνάει με σύνεση, διέταξε να μαζέψουν οι υπηρέτες του όσο καλό νερό υπήρχε ώστε να μπορεί να πίνει άφοβα όταν διψάσει. Έτσι κι έγινε. Πράγματι σε λίγες μέρες έβρεξε από το τρελό νερό κι όσοι ήπιαν από αυτό έχασαν τα λογικά τους. Όχι όμως και ο βασιλιάς που συνέχιζε να κυβερνάει με σοφία και ικανότητα. Όμως τώρα όλοι οι πολίτες που είχαν πιει από το τρελό νερό τα έβαλαν με το βασιλιά αφού θεωρούσαν το καλό για κακό και το δίκαιο για άδικο. Έτσι απογοητευμένος ο βασιλιάς αναγκάστηκε να πιει κι αυτός από το τρελό νερό. Τώρα κυβερνούσε κι αυτός σκληρά και άδικα, μα οι πολίτες ένιωθαν γεμάτοι ικανοποίηση.Αυτός ήταν ο μύθος του τρελού νερού. Τον ανέφερα γιατί πιστεύω ότι στην σκληρή εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να πιουν από το τρελό νερό. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Πατήρ Ιωάννης Οικονομίδης. Έστω κι αν πληρώνει ακριβά αυτή του τη στάση. Πάντα αυτοί που έδιναν το φως στους ανθρώπους πληρώνονταν με το σκοτάδι.