Κάτι…τοξικό τρέχει από το κουφάρι της ΒΙΑΜΥΛ;

Πολλά είναι τα ερωτηματικά για τις εγκαταστάσεις του- εγκαταλελειμμένου πλέον- εργοστασίου της ΒΙΑΜΥΛ στον Φοίνικα Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με καταγγελίες κατοίκων αλλά και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, τοξικά υλικά καταλήγουν στη θάλασσα, αλλά και το υπέδαφος.

Σημειωτέον ότι τα όρια του εργοστασίου αγγίζουν τον αιγιαλό… Άλλο ερώτημα το πώς λειτουργούσε όλα αυτά τα χρόνια η συγκεκριμένη βιομηχανική μονάδα ένα βήμα από τη θάλασσα… Το περασμένο Σάββατο, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές Τάσος Κουράκης και Λίτσα Αμμανατίδου πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στη Λεωφόρο Γεωργικής Σχολής, έξω από την είσοδο του εργοστασίου ΒΙΑΜΥΛ, απαιτώντας να διερευνηθεί η υπόθεση από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του αρμόδιου Υπουργείου και της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης. «Κατεδαφίζουν Εργοστάσια- Δε Λογαριάζουν ούτε τους Εργαζομένους ούτε το Περιβάλλον», ήταν το κεντρικό σύνθημα στα πλακάτ και τα ενημερωτικά φυλλάδια που μοιράζονταν σε οδηγούς και περαστικούς.

Αξίζει να τονισθεί πως η βρετανική, μητρική, εταιρία εισέπραξε ως αποζημίωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ασφαλή μεταφορά των επικίνδυνων υλικών το ποσό των 13 εκατομμυρίων Ευρώ! Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2008, η ΒΙΑΜΥΛ, μία από τις λίγες επιχειρήσεις που είχαν απομείνει ενεργές στη Θεσσαλονίκη, σταμάτησε να λειτουργεί «ενισχύοντας» τους ανοδικούς δείκτες της αποβιομηχάνισης της πόλης. Επίσημη αιτιολογία: η αλλαγή στο καθεστώς της ποσόστωσης της ζάχαρης για την Ελλάδα, που έκανε μη ανταγωνιστική την τιμή της παραγόμενης ισογλυκόζης και οδήγησε τη μητρική εταιρία βρετανικών συμφερόντων “Tate & Lyle” στην απόφαση να κλείσει το εργοστάσιο και να μεταφέρει τις δραστηριότητές της στο πολύ οικονομικότερο Ράζγκραντ της Βουλγαρίας. Οι μαύρες σημαίες, που βρίσκονται ακόμη και σήμερα στην είσοδο του εργοστασίου, θυμίζουν τον αγώνα των εργαζομένων να κρατήσουν το εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη, όπως και τις δουλειές τους …